ବିନମ୍ର ନିବେଦନ.୨

ସବା ଶେଷ ଇଚ୍ଛା: ଲଢିବା ପାଇଁ ବଞ୍ଚିବା
(ଏ ଲଢ଼ାଇ କୌଣସି ମତବାଦରେ ଦାୟ ରଖେ ନାହିଁ) ଫଟୋ- ସୁଭାଷ ସହାରେ

ଆଜି ଗୋଟିଏ ଖବର ବ୍ୟଥିତ କଲା। ଓଡ଼ିଶାରେ ଚାଉଳ କଳା-ବଜାରର ଯେଉଁ ଚରିତ୍ର ଅଛି ତାହାକୁ ଏତେ ତଳକୁ ଖସିବାର ଶୁଣି ନଥିଲି। ମୋର ନିଜସ୍ଵ ଚିନ୍ତା ଥିଲା ଅନ୍ତତଃ ଗାଁରେ ଥିବା ଗରିବ ଲୋକଟି ଖାଦ୍ୟ ଶଂକଟରେ ପଡ଼ିବ ନାହିଁ। ଚାଉଳ ସହ ସଂପର୍କୀତ ବଜାର ଏତେ ଗଭିର ଯେ ସେ ମଣିଷର ପେଟକୁ ମାପିଛି। କେଉଁ ଗାଁରେ କେଉଁମାନଙ୍କୁ ଖାଦ୍ୟ ଦରକାର ଏ ବଜାର ବେଶ୍ ଚିହ୍ନିଛି। ଅବଶ୍ୟ ଗ୍ରାମ ସ୍ତରରେ ତାର ଆଶ୍ୱାସନା ପହଞ୍ଚି ଥିବ ବୋଲି ମୋର ବିଶ୍ୱାସ ଥିଲା। ବୁଝିଲି ଏଥିରେ ମହାଜନୀର ଗୋଟିଏ ପ୍ରସ୍ତୁତି ପର୍ବ ଆରମ୍ଭ ହେଉଛି।
ସବୁଠାରୁ ବଡ଼କଥା ଖାଦ୍ୟ ବିତରଣ ପାଇଁ କୌଣସି ଅସୁବିଧା ହେବନାହିଁ। ଅତି କ୍ଷିପ୍ର ଲୋକଙ୍କ ପାଖକୁ ଖାଦ୍ୟ ପହଞ୍ଚିଯିବ। ସରକାରୀ ଭଣ୍ଡାରରେ ଖାଦ୍ୟର ଅଭାବ ନାହିଁ। ଚାଉଳର ମୁକ୍ତ ବିବରଣ ଅର୍ଥାତ ପ୍ରତି ପରିବାରକୁ ଏକ ମାସର ଚାଉଳ ମାଗଣା ଦିଆଗଲେ ସାମାଜିକ ସ୍ଥିତି ଓ ବଜାର ଉଭୟ ସ୍ଥିର ରହିବ।
୨୧ ଦିନ ସମସ୍ତଙ୍କ ପାଖକୁ ଖାଦ୍ୟ ପହଞ୍ଚିଲେ ସ୍ଥିତି ସାମାନ୍ୟ ରହିବ।
ଅତ୍ୟାବଶ୍ୟକ ସାମଗ୍ରୀ ବଜାରରେ ମୂଲ୍ୟ ବଢିଗଲାଣି। ୧୯୬୬ ବଜାରରେ ଏହି କୃର ଚରିତ୍ର ଏତେ ନିମ୍ନଗାମୀ ନ ଥିଲା। ଆଜି ହଠାତ୍ ଦିଶିଲା। ଏତେ ଦୀର୍ଘ ଅନୁଭବ ପରେ ବି ଖୁଚୁରା ବଜାର ବୁଝିବା ଉଚିତ ସେଇଟା ମରୁଡି ଥିଲା। ତୁମ ପାଖରେ ଖାଇବା ଥିଲା; ତାଙ୍କ ପାଖରେ ଭୋକ ଥିଲା। ସେଥିଲାଗି ଖୁଚୁରା ବେପାର ତିଷ୍ଠିଲା। କୋଭିଦ-୧୯ର ଚରିତ୍ର ହେଲା ଏ ରୋଗଟି ନା ତୁମକୁ ଚିହ୍ନେ ନା ତୁମର ଭଣ୍ଡାରକୁ। ଏହା ବଜାର ଚଲଉ ଥିବା ଲୋକମାନେ ବୁଝିବା କଥା। ସଠିକ ମୂଲ୍ୟରେ ଲୋକଙ୍କ ଆବଶ୍ୟକତା ବାକିରେ ବି ଦେବା ଆପଣମାନଙ୍କ କ୍ଷମତା ଅଛି। ଏହା ମାନବତାର ଶଙ୍କଟ।
COVID-19 ସଂକ୍ରମିତ SARS-COV-2 ରୋଗୀରେ ଆପଣମାନେ ମଧ୍ୟ ବାଦ ପଡ଼ି ନାହାନ୍ତି। ତାହା କ୍ଷୁଧା ଓ ଅନ୍ନର ଖେଳ ଥିଲା। ସେତେବେଳେ ସୁନା, ବାସନ, ଜମି ବାଦ ମଣିଷ ବି ନିଜକୁ ବନ୍ଧକ ରଖିଲା। କିନ୍ତୁ ବର୍ତ୍ତମାନ ସେ ଖେଳ ଲୋକେ ନାପସନ୍ଦ କରିବେ। ବିକଳ୍ପରେ ‘ମଲ’ ଆପଣମାନଙ୍କୁ ନିଶ୍ୱ କରିଦେବ। ଏହା କେବଳ ଆପଣଙ୍କ ନୁହେଁ ଆପଣଙ୍କ ଆଜୀବିକା ପାଇଁ ମିଧ୍ଯ ପ୍ରଶ୍ନଟିଏ ଛାଡିଦେବ। ଆପଣମାନଙ୍କ ଟଙ୍କାର ୧/୩ ଭାଗ ନିୟନ୍ତ୍ରଣ ଘରୋଇ ଅର୍ଥ ଲଗାଣି ସଂସ୍ଥା ନେଇ ଗଲାଣି। ନିଜକୁ ସ୍ଥିର ରଖିବା ଅଛି ନା ଭବିଷ୍ୟତରେ ଜଣେ ମଧ୍ୟବର୍ଗୀ ହୋଇ ଜୀବନ ଅତିବାହିତ କରିବା ଅଛି ସେ ବିଚାର ଆପଣ ମାନଙ୍କର। ଆପଣମାନେ ବି ଜାଣନ୍ତି ବ୍ୟବସାୟରେ ଜାତିର ସଂଜ୍ଞା ବି ବଦଲି ଗଲାଣି।
କରୋନା ଭୁତାଣୁର ୪ଟି ଜାତି। ଚଳନ୍ତି ମହାମାରି ପଞ୍ଚମ ପ୍ରକାରର। ଯାହା ବିଷୟରେ ଆମେ ଜାଣି ନଥିଲୁ। ବାହୁଡ଼ି ଏବଂ ସଲ(ବଜ୍ରକାପ୍ତା) ଏହାର ବାହାକ। ଯେଉଁ କେତେଜଣ ଅମଣିଷ ବଜ୍ରକାପ୍ତା ତଷ୍କରୀ କଲେ। କୋଟି ଟଙ୍କା ସ୍ୱପ୍ନରେ ହଜାର ହଜାର ନିରିହ ବଜ୍ରକାପ୍ତାଙ୍କୁ ହତ୍ୟା କଲେ ସେମାନେ ତ ଏ ରୋଗ ପଠେଇ ନାହାନ୍ତି?
ଏବେ ଏହାର ସମୟ ନୁହେଁ! ଏହି ରୋଗରେ ଆକ୍ରାନ୍ତ ରୋଗୀର ପ୍ରତ୍ୟକ୍ଷ ଓ ଭୂତାଣୁ ବାହକ ସଂସ୍ପର୍ଶରେ ଆସିଲେ ଭୁତାଣୁ ଅନ୍ୟ ଶରୀରକୁ ଯାଏ। ମାଧାମ ନ ମିଳିଲେ ଏହା ନଷ୍ଟ ହୋଇଯାଏ। ବୟସ ଅନୁପାତରେ ଏହାର ପ୍ରଭାବ ଭିନ୍ନ ଭିନ୍ନ। ୨ ରୁ ୪ ପ୍ରତିଶତ ମୃତ୍ୟୁଦର ହୋଇଥିଲେ ମଧ୍ଯ ପ୍ରଧାନମନ୍ତ୍ରୀ ଦେଶର ସର୍ବୋଚ୍ଚ ଶାସନକର୍ତ୍ତା ହାତ ଯୋଡୁଛନ୍ତି, ମୂଖ୍ୟମନ୍ତ୍ରୀ ରାଣ ପକାଉଛନ୍ତି ର ସାଧାରଣ ଅର୍ଥ ଚିକିତ୍ସା ପାଇଁ ଦେଶ ଅସମର୍ଥ। ଅନ୍ୟ ସ୍ୱାସ୍ଥ୍ୟ ସେବାରେ ଅଗ୍ରଣୀ ଦେଶର ଉଦାହରଣ ଏକଥାକୁ ପ୍ରମାଣିତ କରେ ।
ଯଦି ଏହାର କବଳ-ମାତ୍ରା ତାର ଇତିହାସ ପରି ହୁଏ ମୃତ୍ୟୁ ନୁହେଁ ଚିକିତ୍ସା ଯୋଗାଇ ପାରିବ ନାହିଁ। ନିଜକୁ ପ୍ରସ୍ତୁତ କରୁକରୁ ଅକାରଣ ମୃତ୍ୟୁ ଅସମ୍ଭାଳ ହୋଇ ଯିବ। ଏହାର ଉପାୟ ଗାଁକୁ ଛିତକିଆ ଘୋଷଣା କରିବା। କଲେରା ବ୍ୟାପିଲେ ଗାଁ ମାନଙ୍କରେ ଏପରି କରାହୁଏ। ଗାଁ ଛିତୁକ ମାନିଲେ ପ୍ରବାସୀ ବି ନିଜ ଗାଁରେ ଅତିବେଶି ଦଶଦିନ ନିର୍ବାସିତ ରହେ।
ଭୟ ନୁହେଁ ସାବଧାନତା ହିଁ ଆବଶ୍ୟକ। ଆମେ ନିଜକୁ ଓ ଦେଶକୁ ବଞ୍ଚାଇ ପାରିବା। ଲୋକଙ୍କ ପାଇଁ ଆପଣ ବର୍ତ୍ତମାନର ସୁଯୋଗକୁ ହାତଛଡା କରନ୍ତୁ ନାହିଁ। ମାନବତାର ଆବଶ୍ୟକତା ମଧ୍ଯ ଏହା କହେ। ଆପଣ ମାନେ ଅଞ୍ଚଳ ଅର୍ଥନୀତିର ଇତିହାସର ମେରୁଦଣ୍ଡର ନିୟନ୍ତ୍ରଣ କରିଥାନ୍ତି।
ଏ ଆହ୍ୱାନ ମାନବତାର। ଏହାକୁ ନିଷ୍ଠାର ସହ ସ୍ଵୀକାର କରନ୍ତୁ